Επιβιώσαντες

Με την ολοκλήρωση των θεραπειών οι επιβιώσαντες έφηβοι και νεαροί ενήλικες διατρέχουν μία εξίσου σημαντική φάση σε επίπεδο ψυχικών διεργασιών. Το μετά την ασθένεια συχνά συνοδεύεται από τη μείωση της κοινωνικής υποστήριξης και την παρουσία αναγκών που παραβλέπονται, όπως θέματα σχετικά με την θεραπεία, την αποκατάσταση, τη μελλοντική παρακολούθηση της κατάστασης υγείας τους, την ικανότητά τους να νοηματοδοτήσουν και να επεξεργαστούν την παρουσία της ασθένειας στη ζωή τους, καθώς και ζητήματα σχετικά με τις διαπροσωπικές σχέσεις, τους κοινωνικούς τους ρόλους, την εικόνα σώματος και τη σεξουαλικότητά τους. Μάλιστα, πολλοί επιβιώσαντες αντιλαμβάνονται ότι δεν ανήκουν πια στην «ομάδα των ασθενών», αλλά την ίδια στιγμή δεν αισθάνονται και μεταξύ των υγιών, νιώθουν παραγκωνισμένοι και εκφράζουν έντονα την επιθυμία του ανήκειν. Τα στοιχεία αυτά υποδεικνύουν την ανάγκη προσέγγισης του καρκίνου ως ένα γεγονός ζωής που δεν περιορίζεται στον χρόνο κατά τον οποίο πραγματοποιείται η θεραπεία. Πρόκειται για μια συνθήκη, όπου με αφορμή το τραύμα του σώματος, καλείται κανείς να επαναδιαπραγματευτεί ζητήματα σε ενδοψυχικό και διαπροσωπικό επίπεδο και την ταυτότητά του συνολικά.

ΑΤΟΜΙΚΗ ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΙΑ:

Οι ανάγκες και τα κρίσιμα ζητήματα που απασχολούν τους εφήβους και νέους ενήλικες επιβιώσαντες απαιτούν μία ψυχοθεραπευτική προσέγγιση που λαμβάνει υπόψη τη μοναδικότητα των ψυχικών διεργασιών που συναντάμε σε αυτή την ηλικία.
Η ατομική ψυχοθεραπεία γίνεται ύστερα από την συναίνεση των γονέων στην περίπτωση ενός εφήβου επιβιώσαντα. Η διάρκεια της ψυχοθεραπείας κρίνεται σύμφωνα με τις ανάγκες του εφήβου ή του νέου ενήλικα και σύμφωνα με την δική του επιθυμία.
Τα ραντεβού κλείνονται ύστερα από τηλεφωνική συνεννόηση με την κλινική ψυχολόγο, Μαρία Κούτρα – Τηλ. 210.38.26.600

Γενικά

Το θέατρο δεν είναι μόνο ένα μέσο έκφρασης του ανθρώπου αλλά πρωτίστως ένα μέσο ψυχικής επεξεργασίας των σοβαρότερων υπαρξιακών ερωτημάτων του που αναδεικνύουν και την τραγικότητα της ζωής του: θάνατος, έρωτας, εξουσία, πόλεμος, ασθένεια για να αναφερθούμε στα πιο κεντρικά..

Ιστορικά το θέατρο έχει αποτελέσει ένα προϊόν πνευματικής δημιουργίας τόσο από την πλευρά του συγγραφέα όσο και αυτών που καταπιάνονται με το ανέβασμα του θεατρικού του έργου : σκηνοθέτης, ηθοποιοί, σκηνογράφοι κτλ. Στη σύγχρονη, όμως, εποχή με την έκρηξη των παραστατικών τεχνών (perfomances, video-art, installations κτλ) αλλά και την επιρροή της δραματοθεραπείας, η θεατρική δημιουργία στρέφεται προς την ανάδειξη νέων μέσων δραματουργίας, εγκαταλείποντας το παραδοσιακό ζεύγος θεατρικός συγγραφέας-θεατρικό έργο και προβάλλοντας την αξία της συμμετοχής των συντελεστών μέσω των ιδεών τους, των εμπειριών τους και της προσωπικής τους κρίσης στη δημιουργία ενός έργου συλλογικής επεξεργασίας. Κύριο ρεύμα έκφρασης αυτής της οπτικής αποτελούν το θέατρο της επινόησης (divised theatre ) και το θέατρο ντοκουμέντο.

Η ιδέα της χρήσης του θεάτρου (με την έννοια της συμμετοχής των ασθενών σε μια θεατρική παράσταση και όχι της δραματοθεραπείας) σαν μια διαμεσολαβητική θεραπευτική δράση στο πλαίσιο της ψυχικής υγείας δεν είναι καινούρια. Σε πολλές ψυχιατρικές δομές έχει χρησιμοποιηθεί το θέατρο ως θεραπευτικό μέσο. Όχι όμως και στην περίπτωση ασθενών με σοβαρές σωματικές ασθένειες. Συνήθως η αναφορά σε ομάδες ασθενών με σοβαρές σωματικές ασθένειες, όπως είναι ο καρκίνος, (εκτός των θεραπευτικών ομάδων) παραπέμπει σε μια διαχειριστική στάση απέναντι στην ασθένεια και γι αυτό το λόγο προβάλλονται κυρίως όροι όπως ενημέρωση, εκπαίδευση, υποστήριξη ή συμπαράσταση. Η συλλογικότητα στις περιπτώσεις αυτές σπάνια στοχεύει σε μια ψυχική επεξεργασία του βιώματος της ασθένειας.

Η πρόταση για λειτουργία μιας θεατρικής ομάδας γυναικών ασθενών με καρκίνο αποτελεί μια πρωτότυπη και πρωτοποριακή πρόταση στην ψυχο-ογκολογία. Έρχεται να συμπληρώσει και να ενισχύσει τις εξατομικευμένες ή ομαδικές τεχνικές ψυχοθεραπείας που προσφέρονται για την ψυχική υγεία των συγκεκριμένων γυναικών ασθενών και ταυτόχρονα να λειτουργήσει ως ένα μέσο ευαισθητοποίησης, πρόληψης και κατανόησης από το ευρύτερο κοινό της αξίας της ψυχικής λειτουργίας στην αντιμετώπιση της ασθένειας του καρκίνου.

Η παράσταση «Παρ’όλα αυτά»

Η παράσταση «Παρ’ όλα αυτά» αποτελεί την κορύφωση μιας δράσης που διήρκησε ένα χρόνο. Σ’ αυτό το διάστημα οι συμμετέχουσες γυναίκες, μέσω των τεχνικών του θεάτρου επινόησης, μπόρεσαν να επεξεργαστούν συλλογικά την εμπειρία της ασθένειάς τους και με τη βοήθεια της σκηνοθέτη-εμψυχώτριας κυρίας Μαυραγάνη κατέληξαν στη δημιουργία αυτού του θεατρικού έργου που από κοινού αποφάσισαν να μας το παρουσιάσουν.

Οι συντελεστές της παράστασης
Η ομάδα ασθενών – Καλλιόπη Γανιάρη, Ελένη Γιαννακούρου, Τζένη Δούπη, Θάλεια Νταλούκα, Γιώτα Παπαδάκη,
Μάρα Παυλοπούλου, Μαίρη Τσουκαλά, Στέλλα Χατζημιχαήλ, Φωτεινή Χάψα

Η σκηνοθέτης

Γεωργία Μαυραγάνη

Η Γεωργία Μαυραγάνη γεννήθηκε στο Αγρίνιο το 1978 και από το 2001 ζει στην Αθήνα. Σπούδασε παιδαγωγικά στη Σχολή Επιστημών της Αγωγής του Πανεπιστημίου Πατρών και θέατρο στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών της Φιλοσοφικής Σχολής του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών και στο προπαρασκευαστικό μεταπτυχιακό τμήμα της σχολής DasArts στο Άμστερνταμ της Ολλανδίας. Στο διάστημα 2000-2004, συνεργάστηκε ως βοηθός σκηνοθέτη με πολλούς σημαντικούς Έλληνες θεατρικούς σκηνοθέτες (Γιάννης Χουβαρδάς, Μιχαήλ Μαρμαρινός, Γιάννης Μόσχος, Βίκυ Γεωργιάδη, Θοδωρής Γκόνης). Από το 2004 έχει σκηνοθετήσει, μεταξύ άλλων, τις παραστάσεις: Οι δούλες του Jean Genet, Tabataba του Bernard-Marie Koltès, Ένα μεγάλο νοσταλγικό τραγούδι (πρωτότυπη περφόρμανς), Παραμύθι για δύο του Philip Ridley, Όταν είδα το 100% τέλειο κορίτσι για μένα του Haruki Murakami, Από δω και πέρα μόνο Χάπι Εντ του Truman Capote, Ρέκβιεμ του Fernando Renjifo, Εύθραυστο (πρωτότυπη περφόρμανς), Η ταράτσα του αυτόχειρα (πρωτότυπη περφόρμανς), Τριγμός (πρωτότυπη περφόρμανς), Το νόημα της Μαρίας Λαϊνά, Από πρώτο χέρι – Μια παράσταση για τα καπνά (πρωτότυπη περφόρμανς),Όχι αθώος πια (πρωτότυπη περφόρμανς), Το γήρας –Ένα χορικό (πρωτότυπη περφόρμανς), Οι αναστατώσεις του οικότροφου Τέρλες του Ρόμπερτ Μούζιλ μεταφρ:Αλέξανδρος Ίσαρης( διασκευή μυθιστορήματος )κ.α. που έχουν παρουσιαστεί στα θέατρα Αμόρε, Άσκηση, Πορεία ,Χώρα, Επι Κολωνώ, Στέγη γραμμάτων και τεχνών, Εμπρός ,Φεστιβάλ Αθηνών, -1 Πειραματική σκηνή Εθνικού θεάτρου, Πόρτα . Στο 3ο και το 4ο Φεστιβάλ Εφηβικού Θεάτρου (Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών και Grasshopper Youth), έχει συμμετάσχει ως συγγραφέας και σκηνοθέτης με τις παρακάτω παραστάσεις: Η ζωή δεν είναι εύκολο πράγμα, Έτσι κάνουν όλοι και Όλα όσα ξέρω για τον κόσμο , κ.α Είναι ιδρυτικό μέλος της Κίνησης Μαβίλη και από το 2010 διδάσκει υποκριτική στη δραματική σχολή Δήλος . Από το 2003 εργάζεται παράλληλα ως δασκάλα στη δημόσια πρωτοβάθμια εκπαίδευση. Το 2005 ίδρυσε τη θεατρική ομάδα Happy End, με στόχο τη δημιουργία παραστάσεων που το θεατρικό τους κείμενο είναι προϊόν έρευνας των συντελεστών της εκάστοτε παράστασης.

Οι άλλοι συντελεστές

Βοηθοί σκηνοθέτη: Ναζίκ Αϊδινιάν, Δανάη Σπηλιώτη
Σκηνογραφική επιμέλεια: Άρτεμις Φλέσσα,
Φωτισμοί: Τάσος Παλαιορούτας
Μακιγιάζ: Το μακιγιάζ επιμελήθηκαν, υπό την καθοδήγηση των εκπαιδευτριών τους, οι σπουδάστριες της ειδικότητας «Τεχνικός Αισθητικής Τέχνης – Μακιγιάζ» του Δ.ΙΕΚ Δάφνης-Υμηττού: Ειρηνίδου Αδριανή, Καρακούση Ευτυχία, Γεωργακοπούλου Χρυσούλα, Τσουκαλά Όλγα
Φωτογραφίες-Βίντεο: Χριστίνα Ζαχοπούλου, Χάρης Ακριβιάδης